با بدیعی در آخرین لوکیشن‌های سریال تا صبح به یک گفت‌وگوی شبانه نشستیم،تا او بعد از پایان گفت‌وگو برای بازی آماده شود. در حالی که امین زندگانی پشت صحنه سریال را ترک می‌کرد و پروانه معصومی وارد اتاق گریم می‌شد.
***
- تا صبح چه ویژگی‌هایی داشت که عسل بدیعی را برای اولین‌بار مقابل دوربین تلویزیون قرار داد؟
خوب دلایل زیادی بود مثل این‌که کار در دفتر معتبری تهیه می‌شد، فیلمنامه به نظرم جذاب آمد. از نقش مستانه و ویژگی‌های آن هم خوشم آمد. حضور بازیگران دیگر و کارگردانان این کار که تجربه کار را داشتند هم به بقیه اضافه شد.
- دلیل این تفاوت می‌تواند در تناسب فضاهای سریال‌ها با فضاهای واقعی این‌گونه کارهای انقلابی- تاریخی باشد، ذهنیت شما از یک کار تاریخی چیست؟
من یک سال قبل از انقلاب به دنیا آمدم، خوب در مدرسه و دوران تحصیل، در ایام دهه فجر و از طریق پدران و مادرانمان روایتهای زیادی درباره انقلاب خودمان شنیده بودیم، به این شکل که شما می‌گویید و عدم تناسبی که نام می‌برید، پس نباید هیچ کار تاریخی بسازیم.
- چرا نسازیم، بسازیم. اما از همین الآن برای ساخت سریال انقلابی مربوط به ایام دهه فجر تلاش کنیم، نه این‌که هنوز تا صبح در حال ضبط است و داستان در حال گره‌گشایی‌های پایانی است.
خوب ما محدودیت‌های خاص خودمان را داریم، ما برای رسیدن به معنای انقلابی آن دوره یک شهرک سینمایی بیشتر نداریم که مربوط به دهه 40 – 30 است، به این شکل به دلیل محدودیت زمانی، کاراکترها و شخصیت‌ها نیز کمتر به آن فضا نزدیک می‌شوند. اما این کار برای قدم اول خوب است.
- چگونه این شرایط را توصیف می‌کنید؟
شرایط ممکن است هیچ‌وقت برای اجرای نقش ایده‌آل دست به دست هم ندهد. من با این فضای ساخت سریال آشنا نبودم،هر روز ما بالای 22 ساعت کار می‌کردیم و این بر روی تمرکز بازیگر تأثیر دارد، ما گاه 12 ساعت با یک گروه کار می‌کردیم و 8 – 7ساعت هم با گروه دیگر.
اکثر لوکیشن‌ها پایین شهر بود و اگر دیگر شرایط سخت کار را اضافه کنید، حاصلش این می‌شود که شاید اگر من از ابتدا با این فضا آشنا بودم، این کار را انتخاب نمی‌کردم. قطعاً دوست داشتم در اولین حضورم در تلویزیون پررنگ‌تر و بی‌نقص‌تر حاضر شوم، اما الآن هم پشیمان نیستم.
- چه تجربه بزرگی از حضور در این کار برای بازی خودتان گرفتید؟
حفظ روند حسی یک بازیگر را در طول کار توانستم یاد بگیرم، در سینما شما نهایتاً 45 روز درگیر یک شخصیت هستید و افت و خیز نقش خیلی سریع اتفاق می‌افتد و چارت حسی بازیگر مشخص است. اما در سریال، حفظ روند حسی خیلی سخت‌تر است. من مثل کلاس فشرده به آن نگاه کردم و الآن هم ناراضی نیستم.
